Podróż drogą (prawie) lądowa do Chin i Azji południowo wschodniej.

Prawie – bo początek to lot do Gruzji (więc pierwsza część była samolotem), potem statek przez Morze Kaspijskie, następnie pociąg przez Kazachstan. W Ałmatach wziąłem autobus do chińskiej granicy, a potem dalej na południe.

Moim wewnętrznym celem było sprawdzenie, czy da się dotrzeć do Chin drogą lądową.

Gigantyczny kraj, 12 razy większy niż Polska. Dzięki tanim pociągom przejechałem cały kraj. Kuszetka kosztuje np. 50 zł za odcinek pokonywany w 20 godzin. Korzystałem tam też z Couchsurfingu i spotkałem polskich potomków wysiedleńców (jeden Polak zakochał się w rosyjskiej strażniczce i został tam na zawsze). Chciałem też sprawdzić, jak – podobnie jak w Kazachstanie – kraj neutralny postrzega wojnę, bo wiadomo, że każdy kraj przedstawia te same wydarzenia inaczej. Nawet w Polsce różne media pokazują różne zdarzenia w odmienny sposób – podobnie jak niemieckie czy amerykańskie. Ciekawiło mnie to i nie zawiodłem się. Na zdjęciu poniżej Ałmaty – wielopiętrowe miasto, zamieszkane przez około 100 narodowości (od Chińczyków i Rosjan po Uzbeków i Tatarów). Językiem międzynarodowym jest tam głównie rosyjski. Z Ałmatów dwa razy dziennie odjeżdżają autobusy do Chin.

 

Potem, ze względu na pogodę, skierowałem się na południe i było coraz cieplej. Już na południu Chin było około 17 stopni. Nie będę tu wszystkiego dokładnie opisywał, wspomnę tylko, że odwiedziłem zarówno części naturalne Chin (jak góry Zingjije), jak i duże miasta (np. Chengdu) – nowoczesne i przestronne. (Zdjęcie poniżej – w górach Zingjije).

Chińskie miasta – prawie każde posiada doskonałą sieć linii metra. Mają też setki wieżowców. Przez ostatnie dziesięciolecia Chiny bardzo się rozwinęły. Ciekawostką jest miasto Chongqing, które ma stację metra na 6. piętrze w bloku.

W dużym skrócie – piękne miasto Katmandu, Himalaje, ludzie i natura. Swoją drogą, przez cały pobyt w Nepalu nie spotkałem tam żadnego ateisty. W pewnym momencie rozmawiałem o tym z miejscowymi i powiedzieli mi, że nie znają nikogo takiego. Może to zasługa Himalajów? Że każdy czuje, iż jest coś wyżej? Jakże inaczej jest w Europie. Miałem też okazję przez trzy dni pomagać w szkole. Dyrektorka zaprosiła mnie, żebym pomógł uczyć angielskiego. Dla dzieci miała to być frajda, ale czuję, że dla mnie była znacznie większa. 🙂 (Na zdjęciu szkoła z dyrektorem Ajitą).

Ostatnim krajem w tej podróży były Indie. Jakże każdy kraj ma inną „energię”, mimo że wszystkie wymienione znajdują się w Azji! Chiny różnią się od Indii, a te z kolei od Nepalu. Indie, zwłaszcza w czasie święta Holi, są niezwykle kolorowe. Spędziłem chwilę w świętym mieście Vrindavan – znajduje się tam około 5000 świątyń, a zgodnie z lokalnymi zasadami jedzenie mięsa jest surowo zabronione (można za to trafić nawet do więzienia). Ulicami ciągną rzesze pielgrzymów. (Zdjęcie – kobieta modli się nad Gangesem).